آخه چه جور دلت اومد تنهام بذاری و بری
آخه مگه حرفی زدم زخم زبونی من زدم
آره همش بهونه بود مسئله یار دیگه بود
دلت هوایی شده بود کارم از کار گذشته بود
برو با یارت عزیزم رها کن این تن مرا الهی صد ساله بشه عشق قشنگت عزیزم
اما یه قول بهم بده یارت را تنها نذاری که مثل من اسیر بشه آواره از خونه بشه
منم یه قول بهت می دم یه روز فراموشت کنم قلبمو سنگیش بکنم عشقتا خاکستر کنم
اگه یه روز خواستی گلم کسی را نفرینش کنی بگو که مثل من بشه زجر جدایی بکشه